अलीशिया - भाग ४

(पूर्वसूत्रः तोच चिरपरिचित आवाज आणि तेच खळखळून हसणं......)

"सो बडी! यू आर हियर ऍट लास्ट!!!!"
"वॉजन्ट इट रादर कंपल्सरी?", मी. अलीशिया पुन्हा खळखळून हसली....
"येस इट वॉज! एन्ड इट विल ऑलवेज बी इन द फ्यूचर!!!"

अलीशियाला माझ्या सोबत बसलेली पाहून वेट्रेस टेबलाशी आली.....

"अ ब्लडी मेरी ऍन्ड..."
"मला काहीही प्यायला नकोय!!", मी.
"ऍन्ड अ स्क्रू-ड्रायव्हर!!" माझ्याकडे संपूर्ण दुर्लक्ष करत अलीशिया म्हणाली. व्होडका आणि संत्र्याच्या रसाचे मिश्रण असलेलं स्क्रू-ड्रायव्हर हे माझं एकेकाळचं अतिशय आवडतं ड्रिंक!!! इतक्या वर्षांनंतरही ते तिच्या अजून लक्षात होतं....
"आणि तू माझ्या सेक्रेटरीला ते डिकीबद्द्लचं कशाला सांगितलंस? तिच्या डोक्यात काही वेगळ्याच कल्पना सुरू झाल्या, माहितेय?"
"ती जास्त नखरे करायला लागली म्हणून सांगितलं! ओ, नेव्हर माईंड हर!! सेक्रेटर्‍यांना आपले बॉसेस कधीकाळी चावट असलेले आवडतात!!" आता माझं बोलणंच खुंटलं...

"बरं ते जाऊदे! फर्स्ट, गिव्ह मी अ बिग हग!!" मला मिठी मारत ती म्हणाली, "आय मिस्ड यू सो मच!!"
"सो डिड आय!!", मी.
"खोटं बोलू नकोस! इतक्या वर्षांत कॉन्टॅक्ट पण नाही ठेवलास!! आत्ता मलाच तुला शोधून काढावं लागलं!!! बाकी यू हॅव् गेन्ड वेट! जाडा झालास! केसही पिकले कानशिलाजवळ!! डॉक्टर झालास म्हणे!!! डोक्याने पण मॅच्यूअर झालास इतक्या वर्षांत, की अजूनही आहे तसाच वात्रट आहेस?"
"बाई गं, एका मुलाचा बाप आहे मी आता!"
"डज दॅट मेक पीपल मॅच्यूअर? आय डिडंन्ट नो!!" मला एक टोला हाणत ती म्हणाली, "माझ्या नेफ्यूचा फोटो कुठाय?" मी माझ्या मुलाचा फोटो काढून दाखवला....
"ओह! सो स्वीट!! तुझी अजून तीच बायको आहे का ते विचारणार होते पण याला बघून ते विचारायची गरजच भासत नाही!! बाकी त्याचा चेहरा आईच्या वळणावर गेलाय तेच बरं!!" अजून एक टोला...

"तू मात्र फारशी बदललेली दिसत नाहीस!!"
"त्याचं कारण माझी साधी रहाणी आणि उच्च विचारसरणी!!", माझी फिरकी घेत अलीशिया म्हणाली....
"हो ना! तुझ्या रहाणीला साधी म्हणणं म्हणजे आम्ही दारिद्र्यरेषेखालीच जीवन जगतोय!!!" मी टोला परतवला.
"आणि कॉस्मेटिक्सची मेहेरबानी!! ते जाऊदे! मला सांग तुझी स्टोरी!! काय काय केलंस गेल्या पंधरा वर्षांत!!"

मी माझी स्टोरी सांगितली. स्टोरी काय असणार! जॉब आणि करियर!! दर तीन चार वर्षांनी वरची पोझिशन आणि नवीन शहर!!

"माझं जाऊदे! तू काय करतेस ते सांग!!"
"मी ना! आमचं नेहमीचंच!! ज्युवेलरी आणि प्रेशियस स्टोन्स!!!"
"डॅडी कसे आहेत तुझे?"
"अरे डॅडी वारले सहा वर्षांपूर्वी!!"
"ओ! आय एम सॉरी!"
"थँक्स! त्याआधी दोन्-तीन वर्षे ते आजारीच होते! गेली आठ्-नऊ वर्षे मीच संभाळतेय सगळा बिझिनेस!!"
"अजून नफ्यात चालला आहे का बिझिनेस?", मी मघाचा टोला परतवला...
"शट अप!!! मी एक्सपांन्ड केलाय बिझिनेस!! ईस्टर्न युरोप, जपान, मिडल-ईस्ट आणि हो तुमच्या मुंबईतही!! युवर न्यू अप्पर मिडल क्लास!!!"

"बरं, मला कशाला इथे बोलावलंस?"
"लेट्स गो टू अवर स्वीट!", अलीशिया उभी रहात म्हणाली, "मी जेवणही तिथेच मागवलंय. मला तुझ्याशी काही बोलायचंय! आणि मुख्य म्हणजे तुला काही दाखवायचंय!!!"

मी तिच्या पाठोपाठ निघालो. नेहमीच्या लिफ्टसकडे न जाता ती एका वेगळ्याच लिफ्ट्कडे गेली. डायरेक्ट पेन्टहाऊसला जाणारी लिफ्ट होती ती! तिने तिच्याकडच्या ऍक्सेस कार्डाने ती उघडली! आतमध्ये बाकी मजल्यांची बटनं नव्हतीच!! डायरेक्ट ऐंशी मजल्यांच्या वर असलेलं पेंन्टहाऊस!!!

"वॉव!! एकदम पेन्टहाऊस हं!", मी उदगारलो....
"अरे काही नाही!!", काही विशेष नसल्यासारखा हात झटकत ती म्हणाली, "डॅडींना हे पेंटहाऊस खूप आवडायचं!! ते सान-फ्रान्सिस्कोत आले की नेहमी इथेच उतरायचे!!! ह्या हॉटेलचे प्रिफर्ड गेस्ट होते ते!!! त्यांच्यानंतर मग मी ते तसंच चालू ठेवलं! होटेल मॅनेजमेंटचा पण खूपच आग्रह पडला!!!!"
"अरे वा! बरी चांगली दिसतेय की मॅनेजमेंट!! जुने संबंध सांभाळतेय!!!"
"आणि त्यांचे ढीगभर शेअर्स माझ्याकडे आहेत!! दॅट हेल्प्स टू!!", पुन्हा ते खळखळून हसणं...

आम्ही तिच्या पेंटहाऊसमध्ये शिरलो. सेरानंच आमचं स्वागत केलं. पुन्हा तिचं ते खास अमेरिकन पद्धतीचं स्वागत! पण यावेळी मला त्यात खूप आपुलकी जाणवली!!!

"अरे केव्हढा मोठा झालास तू? बाहेर कुठे भेटला असतास ना तर ओळखलंच नसतं मी तुला!!!", सेरा.
"मोठा कसला, म्हातारा झालाय तो गाढव!!!", इति अलीशिया....
"असू दे! पुरूष मोठे झाले की भारदस्त दिसतात, मला आवडतं!!", सेरा.
"पण सेरा, तू मात्र इतक्या वर्षात अधिकच सुंदर दिसायला लागली आहेस!!", मी खरं ते सांगितलं
"तुमचा दोघांचा काय हातात हात घालून पळून जायचा प्लान आहे का?", अलीशिया वदली, "असेल तर आत्ताच जा! येणारं चवदार जेवण तरी मी एकटीच पोट भरून खाईन!!!"

"ए, तू गप गं!", मी तिला चापलं, "सेरा, काय करतेस तू?"
"तुला आठवतंय, ते टेनेसीमधलं रॅन्च आणि ते हॉर्स-ब्रीडींग? ते सगळं मी संभाळते!!", सेरा.
"रियली? वॉव!!"
"अरे काही नाही!", सेराच्या कुल्यावर एक चापटी मारत अलीशिया म्हणाली, "अरे हिला काही काम-धंदा करायला नको!! तिथे टेनेसीत रहाते मस्त हवेत आणि हाताखालच्या नोकरांवर सत्ता गाजवते!!! आणि सांगते म्हणे मी घोडे पाळते!!!"

सेरा समजूतदारपणे खुद्कन हसली...

अलीशियाने तिला काही खूण केली आणि सेरा आत गेली. तिची पाठ वळल्यावर अलीशिया मला गंभीरपणे म्हणाली,

"अरे नाही रे! खरं म्हणजे तिला घोड्यांची भीती वाटते. पण माझ्यासाठी ती बिचारी सगळं करते. तुला माहिती आहेच, हे रॅन्च आणि घोडे हे माझं स्वप्न होतं, तिचं नव्हे. पण मला तर या ज्युवेलरी बिझिनेसमधून डोकं वर काढायला उसंत मिळत नाही. म्हणून माझं स्वप्न पुरं व्हावं म्हणून ती धडपड करतेय!!"
"ओह! दॅट्स सो नाईस ऑफ हर!!"
"येस! आता आमच्या घरात आय वेअर द पॅन्टस!!! मी बिझिनेस संभाळते आणि सेरा सर्व घरं आणि प्रॉपर्टीजची देखभाल करते!!! धिस हॅज बीन गोईंग ऑन फॉर द लास्ट फिफ्टीन इयर्स!!"

"बरं, तू काय दाखवणार होतीस मला?"
"येस दॅट!.... सेराऽऽऽ!!!" अलीशियाने हाक मारली.....

सेरा बाहेर आली. पण ती एकटीच नव्हती. तिच्याबरोबर एका बाबागाडीत झोपलेली एक वर्ष्-दीड वर्षांची मुलगी होती. अतिशय गोड चेहरा, भरपूर केस आणि वर्णाने सावळी एशियन! मधूनच झोपेत खुद्कन हसत होती तेंव्हा अजूनच सुंदर दिसत होती.....

"हे काय? हे प्रेशियस ज्युवेल कुठून आणलंस?"
"कशी आहे?"
"मस्तच!! अगदी स्वीट आणि चार्मिंग प्रिंन्सेस!! पण माझ्या प्रश्नाचं उत्तर नाही दिलंस?"

"अरे तुला माहिती आहेच की बिझिनेसच्या निमित्ताने आमचे मलेशिया-थायलंड-इंडोनेशियाबरोबर पूर्वीपासून कॉन्टॅक्टस आहेत, अगदी डॅडींच्या काळापासून! आमचं खूप जाणं-येणंही आहे तिथे. गेल्या २००४ च्या भूकंपात आणि त्सुनामीत तिथे खूपच वाताहात झाली. तेंव्हा त्या लोकांना मदत म्हणून आम्ही तिथे बिझिनेस कॉन्टॅक्ट असलेल्या लोकांनी निधी उभारून मदतकार्य सुरू केलं होतं. त्या निमित्ताने मी आणि सेराने तिथल्या मदतकेंन्द्रांना बर्‍याच आणि वारंवार भेटी दिल्या होत्या. निधी व्यवस्थित वापरला जातोय की नाही यावर देखरेख ठेवण्यासाठी!"

"बरं मग, ही मुलगी?"

"ही तिथल्या एका अनाथकेंद्रात आली होती. हिचे आई-बाप त्सुनामीत वाहून गेले. ही एका प्लास्टिकच्या पाळण्यात होती म्हणून तरंगत गेली आणि अतिशय आश्चर्यकारकरित्या वाचली. तिला तिथे अनाथालयात भरती केलं गेलं होतं. मला आणि सेराला पाहताक्षणीच ही खूप म्हणजे खूपच आवडली."

"म्हणून तू तिथनं हिला उचलून आणलीस?", मनात म्हटलं ह्या बयेचा काही भरवसा नाही.....

"अरे तसं नाहीरे!! आमच्या रिलेशनशिपमध्ये अलिकडे सेरा वॉज अल्सो अनहॅपी दॅट वुई डिडन्ट हॅव अ चाईल्ड!! आता आमच्या रिलेशन्शिपमध्ये आमच्या दोघांचं एक मूल कसं असणार? आर्टिफिशियल इन्सेमिनेशन करून घेता येतं आणि आम्ही सेरासाठी तसाच विचार करत होतो. पण तेव्हढ्यांत ही भेटली....."

"मग?"

"मग मी सेराला म्हटलं कि बघ, कुठूनतरी आर्टिफिशियल इन्सेमिनेशन करून घेण्यापेक्षा ही आपल्या दोघींनाही आवडलीय! तिलाही कोणी नाहिये! तेंव्हा आपणच तिला दत्तक घेऊ या का? कमीतकमी एका जीवाचे तरी क्लेश कमी होतील!!! थोड्याफार समजवण्याने तिलाही ते पटलं. मग आम्ही तिथे जाऊन तिला रीतसर दत्तक घेतलं."

"दॅट्स सो नाईस!!"

इतक्यात ती मुलगी झोपेतून उठली आणि कुरकुर करू लागली. सेराने तिला उचलून कडेवर घेतलं. आता तिचे डोळे मला दिसले. अगदी काळेभोर होते. खुपच क्यूट होती ही मुलगी!!!

मी तिला घेण्यासाठी तिच्यासमोर हात केले. आणि ती लबाड सरळ आली की माझ्याकडे!! काही ओळख वगैरे गरज लागली नाही तिला! अलीशिया आणि सेरा एकमेकींकडे पाहून हसल्या...

"सो यू आर अ फॅमिली नाऊ! कॉन्ग्रॅच्यूलेशन्स!!!!", मी.
"दॅट्स द थिंग!! दॅट्स व्हेअर वुई नीड युवर हेल्प!!!"
"माझी काय मदत हवी?"
"अरे दिसत नाही का तुला? ही मुलगी ईंडियन ओरिजिनची आहे. शी इज नॉट ईंडियन बट ऑफ ईंडियन ओरिजिन!! हर पेरेन्टस वेअर फ्रॉम इंडोनेशिया, द बाली आयलंड!! दे वेअर बाली हिंदूज!!! आम्ही काही ख्रिश्चन नाही करणार तिला पण तिला तिची हेरिटेज कशी शिकवणार आम्ही? ती आमच्यापेक्षा दिसायला इतकी वेगळी आहे की तिला समजूत येताक्षणी कळणारच! त्यामुळे ती आमची दत्तक मुलगी आहे हे तिला लवकरच सांगून टाकणं क्रमप्राप्त आहे. ते आम्ही करूच पण तिला तिच्या ईंडियननेसबद्दल, हिंदूईझमबद्दल काय शिकवू शकणार आम्ही?"

"मग तुम्हाला माझ्याकडनं काय मदत हवी? टेनेसीमधल्या इंडियन टेंपलचा पत्ता?", मी.

"हॅ हॅ, काय पण बोललास! तुझं काय डोकं आहे का खोकं? अरे तो पत्ता मी ही शोधून काढू शकते! इन फॅक्ट नॅशव्हिलच्या टेंपलला आम्ही जाऊन सुद्धा आलो आहोत. पण हिच्या जीवनात कोणीतरी तिचं इंडियन आणि हिंदू असं आपलं माणूस नको का?"

"बरं मग तुझं काय म्हणणं?"

"आमची दोघींची अशी इच्छा आहे की तू आणि तुझी पत्नी यांनी तिचं गॉड-पेरेन्टस व्हावं!!!"

"अरे बापरे! गॉड पेरेन्ट्स?", मी एकदम गडबडूनच गेलो. शॅम्पेन, स्क्रू-ड्रायव्हर सगळ्या एकदम झरझरा खाली उतरल्या.....

"का? काय अडचण आहे तुला?"

"एक अडचण? अगं अनेक अडचणी आहेत!!!! एक म्हणजे हिंदू लोकांत बाप्तिस्मा नसतो त्यामुळे गॉड पेरेन्टसही नसतात. दुसरं म्हणजे मी काही प्रॅक्टिसिंग हिंदू नाहीये. तिसरं, मला माझ्या पत्नीला विचारायला नको का? चवथं म्हणजे ही आयुष्यभराची कमिटमेंट आहे!! हा काय भातुकलीचा खेळ आहे का?"

पण ती मार्केटिंग मास्टर अलीशिया होती. तिने माझ्या या सर्व संभाव्य प्रश्नांवर अगोदरच विचार करून ठेवला होता.....

"हे बघ, हिंदू लोकांत तसे गॉड पेरेन्ट्स नसतात हे मलाही माहितीये. मी तिला तिच्या हेरिटेजचं जिवाभावाचं माणूस या अर्थाने म्हणतेय! तू प्रॅक्टिसिंग हिंदू नाहियेस हे मला पूर्वीपासूनच माहिती आहे. पण तुझं त्या विषयावर वाचन आहे हेही मी पूर्वी पाहिलंय!! होय, तुला तुझ्या पत्नीला विचारायला पाहिजेच, मी कुठं नाही म्हणतेय? जातांना हिचे फोटो घेऊन जा आणि तिला दाखवून विचार! आणि हा खेळ नसून आयुष्यभराची कमिटमेंट आहे हे मलाही कळतंय! म्हणून तर नुसतं फोनवरून न बोलता तुला इथे बोलावलं!! आणि तुम्ही आत्ता तुमच्या मुलाला वाढवता आहांतच ना!! मग ही तुमची आणखी एक मुलगी समज!!" तिचा युक्तीवाद बिनतोड होता...

"अगं पण! मी इथे वेस्ट्-कोस्ट्ला आणि तुम्ही टेनेसीत इस्ट्-कोस्ट्ला! हे जमणार कसं? मी पट्कन उठून येणार कसा?"

"आज कसा आलांस? तसाच!!", आता तिच्या आवाजाला धार आली होती...

मी पुन्हा त्या छोट्या मुलीकडे पाहिलं. खरंच मोहात पडण्यासारखीच होती...

"हे बघ, मला विचार करायला जरा वेळ दे! मला माझ्या पत्नीशी चर्चा करु दे...", मी.

"जरूर! आम्ही कुठं नाही म्हणतोय! तू जरूर विचार कर, तिचे फोटो घेऊन जा, तू आणि तुझी पत्नी यावर चर्चा करा, तुमच्यावर हिची काहीही फिनान्शियल जबाबदारी नाहिये याची तिला कल्पना दे, आणि मग आम्हांला कळव!!"

आवाज थोडा सॉफ्ट करत अलीशिया पुढं म्हणाली, "हे बघ, हे काहीसं ओव्हरवेल्मिंग वाटु शकतं याची मला कल्पना आहे. पण आमच्यासमोर तिच्या हेरिटेजचा, प्रेमळ, आणि ही रिलेशनशिप समर्थपणे आणि निस्वार्थीपणे पार पाडू शकेल असं तुझ्याशिवाय दुसरं कोणीहि नाही. मी तुझे अगदी उपकार मागतेय, आणि मला उपकार मागायला अजिबात आवडत नाही! तेंव्हा प्लीज, प्लीज, नाही म्हणू नकोस!!" तिचा आवाज गहिवरून आला होता....

सेराने तिला जवळ घेतलं. पण आज माझं त्यांच्याकडे लक्ष नव्हतं. माझी नजर त्या मुलीवर खिळली होती. मी पुढे होऊन पुन्हा तिला कडेवर घेतलं....

"बाय द वे, वुई हॅव नेम्ड हर रूबी!!!"
"रूबी?", मी हसलो...
"व्हाय? व्हॉट्स द मॅटर?"
"काही नाही!! प्रेशस स्टोन्समध्ये दिवसरात्र काम करून तुझी कल्पनाशक्तीही गंजल्येय!!!"
"मग तू इंडियन नांव ठेव तिला!! पण इकडच्या लोकांना उच्चारता येईल असं ठेव!!!"

मी त्या मुलीकडे एकटक बघत होतो. आणि माझ्या तोंडून नकळत शब्द निघून गेले....

"शिल्पा! हिचं नांव शिल्पा!!!"
"शिल्पा? व्हॉट डज दॅट मीन?"
"शिल्पा मीन्स द वन हू इज लाइक अ स्कल्पचर!! मेन्ली रिफर्ड टू सम्थिंग व्हेरी ब्यूटिफूल ऍन्ड आऊट्स्टँडिंग!! लाईक स्टॅच्यू ऑफ अ गॉड ऑर अ गॉडेस!!"

"ओ, आय लव्ह दॅट नेम! ऍन्ड इट्स मीनींग टूऽऽ!!!!!" सेरा चित्कारली....
"डिडंन्ट आय टेल यू?" माझ्याकडे कौतुकाने पहात अलीशिया तिला म्हणाली, "ही इज द राईट वन!!!"

............

............

परतीचा प्रवास करून मी घरी आलो. प्रवासभर डोक्यात अलीशिया, सेरा आणि शिल्पाचेच विचार होते. घरी आल्यावर मध्यरात्रीपर्यंत जागून बायकोला ही सगळी स्टोरी सांगितली. ती अलीशियाला चांगलीच ओळखत असल्याने ती फारशी आश्चर्यचकित झाली नाही. तिला शिल्पाचे फोटो दाखवले. तिलाही शिल्पा खूप आवडली. आपल्याला तिचे धर्मपालक व्हायला मिळण्यात आपलाच सन्मान आहे ते तिनेच (उलट) मला पटवून दिलं. पोरगं तर शिल्पाचे फोटो घेऊन "माय न्यू सिस्टर!!!" ओरडत घरभर धावत सुटलं.....

आमचा निर्णय झाला होता! मध्यरात्रीच मी फोन उचलला, नंबर फिरवला....

त्या दोघी जाग्याच होत्या.....

"द आन्सर इज यस!!"

क्लिक...

यावेळी तिच्या हाय-बायची वाट न पहाता मीच फोन ठेवून दिला.....

उशीवर डोकं टेकून मी डोळे मिटले. माझ्या बदललेल्या आयुष्याला आता सुरवात झाली होती.....

माझ्या पत्नीने मला मुलगा दिला.......

आणि आता या माझ्या जिवलग मैत्रिणीने मला तिची मुलगी दिली......

माझं आयुष्य आता परिपूर्ण आहे! मी पूर्ण कॄतार्थ आहे!!

(संपूर्ण)

(वरील कथेतील व्यक्ती काल्पनिक असून कुणाशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो केवळ योगायोग समजावा. सर्व हक्क लेखकाच्या स्वाधीन.)